In een kletsnat Mastbos bij Breda had ik recent een boeiende wandeling. Het gezelschap was gelukkig beter dan het weer, dus aan inhoud en energie geen gebrek. Eén van de dingen waar we over spraken, was hoe dat nou werkt als je als organisatie de eerste stappen zet op het pad van zelforganisatie. Ik proef daarin nogal eens de angst voor het ontstaan van vrijstaten waarin medewerkers hun eigen gang gaan. Waar loslaten klinkt als losslaan.

Enigszins nostalgisch haalde ik deze week de herinnering op aan mijn laatste gewone borrel met een oud-collega. “Haha, oh gek zeg, we geven geen handen!” was toen onze verwondering. Daarna ging teamontwikkeling nogal eens in quarantaine …  Andere prioriteiten en trouwens, online ontwikkelen, dat werkt niet was de gedachte. Veranderen is immers een contactsport, waarbij je binnen de 1,5 meter moet kunnen komen met elkaar. Inmiddels weten we dat veranderingen gewoon doorgaan, digitaal en op afstand.

Even terug in de tijd. Een jaar of 5 geleden was zelfsturing dé hype in de publieke wereld. Iedere zichzelf respecterende organisatie wilde er wat mee. En tot op de dag van vandaag heeft zelfsturing iets verleidelijks. Met beelden van vrijheid, eigenaarschap en meer ruimte voor professionele ontwikkeling.

Een Kasteel zoals De Haar leent zich in principe natuurlijk prima om een meter of 2 bij elkaar uit de buurt te blijven. En met een volle gastenlijst waren wij helemaal klaar voor de workshop Aan-De-Slag op 21 april. Maar ja, de huidige omstandigheden vragen om een andere invulling. Want naast grenzeloos optimistisch, zijn wij ook hartstikke realistisch. Daarom veranderen we de workshop in een online dinsdagmiddagborrel.

Of het testosteron een tandje lager mag. Die vraag heb ik er in de afgelopen jaren nogal eens ingegooid bij teams waar ik een soort Tarzan-kreet over de gangen hoor gaan. Vergezeld van een schaterlach voor iedere grap die ze zelf vooral heel erg leuk vinden. Vind ik vaak ook, maar als het gaat over mensen in beweging brengen in een verandertraject is het niet effectief. Dan is echte dialoog in plaats van een gewoon gesprek nodig. Luisteren als vervanger voor brullen. Meer Jane, minder Tarzan …

2 weken geleden is mijn vader verhuisd naar een verpleeghuis. Na een val belandde hij een half jaar in een revalidatiecentrum en kwam nu de stap van niet-meer-naar-huis, maar naar het verpleeghuis. Over veranderen gesproken. In de eerste plaats voor hem, maar ook voor ons als kinderen.

Ik heb mezelf overwonnen. Ik beoefen al een tijdje yoga. Maar er zijn dingen waar ik naar kijk en denk ‘no way, this is not for me’. De kopstand is er zo één. Voor diegenen die daar geen beeld bij hebben, je staat letterlijk in een omgekeerde houding en steunt op je armen (zo speels op je hoofd, daar moet je kleuter voor zijn!).

Leiderschap en pudding lijken op het eerste oog niet zoveel gemeen te hebben. Toch zijn ze onlosmakelijk met elkaar verbonden. Een week of 2 geleden was ik met een groep enthousiaste leiders aan de slag om hun beïnvloedingsvaardigheden in een middag te boosten. We hebben verschillende theorieën en onze eigen ervaring bij elkaar gebracht in een nieuw model om beïnvloedingsstijlen concreet te maken.

Tegenover me zit een nieuwe opdrachtgever voor de intake voor een teamtraject. Zo’n eerste gesprek is net een date. Want naast het feit dat je professioneel en ter zake kundig moet zijn, is het ook fijn als er iets van chemie is en je het met elkaar ziet zitten. Ik vind het begin van een nieuw traject een van de leukste momenten in mijn werk.

Op dit moment lees ik het boek ‘Anders Vasthouden’ van Wouter Hart. Gaat over werken vanuit de bedoeling en anders aansturen. Dat is nogal een hot topic in de publieke wereld. Voor mij mooi leesvoer als voorbereiding op een aantal trainingen over leiderschap en zelforganiserend vermogen. Ik moet er altijd wel even voor gaan zitten, dat leesmateriaal.